The untamed ~ หลานซือจุย

“แค่มีพวกท่านคนใดคนหนึ่งอยู่…ก็ไม่ต้องเกรงกลัวอะไรอีก”

คนที่ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ในเรื่องปรมาจารย์ลัทธิมารไม่ได้มีเพียง “จินหลิง” เท่านั้น แต่ยังมี “หลานซือจุย” ลูกศิษย์ของตระกูลหลานอีกคน

ซือจุยจำชีวิตของตัวเองช่วงก่อน 3 ขวบปีแรกไม่ได้ รู้เพียง “หานกวงจวิน” พาเขาเข้ามาเป็นศิษย์ในตระกูลหลาน และเป็นคนเมตตาตั้งชื่อให้

เพราะถูกอบรมอย่างเข้มงวดมาตั้งแต่เด็ก เขาจึงโตขึ้นมาเป็นคนเรียบร้อย ในสายตาของซือจุย…หานกวงจวินเท่และดีที่สุด เขาเป็นอย่างไร ซือจุยก็อยากเป็นให้ได้อย่างนั้น

จนกระทั่งวันหนึ่งที่ได้พบกับ “โม่เสวียนอวี่” ผู้ชายที่ทุกคนบอกว่าสติไม่ดีนัก แต่ซือจุยดูแล้วดูอีก ทั้งวิธีคิด พูด แก้ปัญหา ไม่เห็นเหมือนคนบ้าเลยสักนิด

ทำไมนะ…ความรู้สึกของซือจุยเมื่ออยู่ใกล้เขากลับเหมือนเวลาที่อยู่กับหานกวงจวิน

“แค่มีพวกท่านคนใดคนหนึ่งอยู่…ก็ไม่ต้องเกรงกลัวอะไรอีก”

ซือจุยรู้สึกว่าผู้ใหญ่สองคนนี้เหมือนกันมาก…พึ่งพาได้และไม่ทอดทิ้ง

อาจเพราะเคยได้รับความช่วยเหลือจาก “เว่ยอิง” ในวัยเด็ก แม้ตอนนี้จะเจอกันในร่างของโม่เสวียนอวี่ แต่ความรู้สึกดีๆ ที่หลงเหลืออยู่ก็ยังทำให้เขาสัมผัสได้

เมื่อตอนที่ตระกูลเวินถูกทำลายจนหมดสิ้นนั้น โชคดีที่หานกวงจวินหรือ “หลานจ้าน” เพื่อนของเว่ยอิงเก็บซือจุยมาเลี้ยงไว้

ปกปิดตัวตน เปลี่ยนชื่อของเขาให้ใหม่จาก “อาเยวี่ยน” เป็น “หลานซือจุย”

ชื่อของเขามีที่มาจากคำในกลอนบทหนึ่ง “คิดคำนึงถึงคนที่ไม่อาจไล่ตาม ถวิลหาคนที่ไม่รู้เมื่อใดจะหวนคืน”

ครั้งหนึ่ง…หลานจ้านเคยอยากพาคนๆ นั้นไปซ่อนไว้ที่อวิ๋นเซินปู้จื่อฉู่ เมื่อไม่สามารถทำได้ ครั้งนี้…เขาจึงพาเด็กน้อยที่คนๆ นั้นรักกลับมาซ่อนไว้ที่นี่แทน

น่าดีใจที่ซือจุยโตขึ้นมาได้น่ารัก สมกับที่ใครๆ ก็เมตตาอยากช่วยเหลือมาตั้งแต่เด็ก

เขาเป็นตัวแทนของหลายสิ่งหลายอย่างเหลือเกิน

ความช่วยเหลือที่ให้โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนของเว่ยอิง

แทนคำว่าคิดถึงที่ไม่เคยพูดออกมาของหลานจ้าน

และเป็นญาติเพียงคนเดียวที่หลงเหลืออยู่ของเวินหนิง เขาดีใจมากเมื่อรู้ว่าซือจุยยังมีชีวิตอยู่ แต่แม้จะดีใจแค่ไหนเวินหนิงก็ไม่คิดจะเปิดเผยความจริงให้ซือจุยรู้

เราล้วนอยากเห็นคนที่เรารักอยู่ในจุดที่ดีที่สุด…แม้จะไม่มีเราอยู่ตรงนั้นด้วยก็ตาม

…แต่ถ้าคนๆ นั้นถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี จิตสำนึกที่มีเต็มเปี่ยม เขาจะรู้จักรักและคิดถึงคนอื่นด้วย

ใครจะคิดว่าเมื่อซือจุยรู้ความจริงเขาจะตามเวินหนิงไปบูรณะสุสานของตระกูลเวินด้วยกัน

ในที่สุดซือจุยก็โตขึ้นมามีคุณภาพเหมือนคนที่เคยเลี้ยงเขามาในวัยเด็ก…เว่ยอิง หลานจ้าน เวินหนิง

เขากลายเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้

…แค่มีเขาอยู่ด้วย เวินหนิงก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีก