อ่านหนังสือเรื่อง “บุคลิกภาพเชิงบวก” ที่แปลจากงานเขียนของ Florence Littauer อยู่หลายวัน อ่านจบแล้วรู้สึกว่า “การรู้จักตัวเอง” เป็นสิ่งที่ยากที่สุด

รู้จักตัวเองว่ายากแล้ว…ดังนั้นการจะไปบอกว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้นคนนี้เป็นอย่างนี้เลยยิ่งยากกว่าหลายเท่า

การจัดคนให้ลงล็อคตามประเภทไม่สามารถใช้ได้ในชีวิตจริงกับคนทุกคน (แม้แต่ตัวเราเอง) เพราะไม่มีใครเลยที่เหมือนกันทุกอย่างบนโลกใบนี้

ถึงคนเราจะมีบุคลิกภาพเฉพาะตัวตั้งแต่เกิด แต่สิ่งสำคัญคือเราเติบโตมากับใคร และกลายเป็นคนแบบไหนต่างหาก

ไม่ว่าจะเป็นคนเจ้าระเบียบ ร่าเริง ไม่ยอมใคร หรือแม้กระทั่งคนอะไรก็ได้ บุคลิกทั้ง 4 แบบนี้เป็นเพียงสิ่งที่เราต้องทำความเข้าใจเพื่อจัดการกับอารมณ์ข้างในตัวเราให้ชัดเจน

จัดการอารมณ์ตัวเอง…เพราะเราคงไม่สามารถเข้าไปจัดการอารมณ์ในหัวใจใคร เราทำได้แค่เข้าใจใน “ความเป็นเขา” ว่าทุกคนมีความเป็นมาที่ต่างกัน ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยถ้าใครจะแตกต่าง

ความสบายใจในการอยู่กับใครบางคนไม่ใช่แค่เพราะบุคลิกเข้ากันได้ แต่เพราะนิสัยใจคอข้างในของคนๆ นั้น

ตัวเราเองก็เช่นกัน ถึงจะรู้ข้อดีข้อเสียของตัวเองทุกอย่างแต่ไม่เคยนำมาปรับใช้ รอให้คนอื่นมาเข้าใจว่า “เราเป็นของเราแบบนี้” ถ้าเป็นอย่างนั้นคงต้องรอนานมากเพราะใครๆ ก็อยากได้ความเข้าใจเหมือนกัน

คนที่คบกันได้ยาวนานเพราะการปรับตัว เข้าใจ และให้อภัย

เราคงเคยเห็นคนไม่ยอมใครยอมลงให้กับบางคน
คนเจ้าระเบียบที่ยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ คนอะไรก็ได้ที่ยอมหน้าดำคร่ำเครียดทำงาน และคนร่าเริงที่ยอมเป็นทุกข์แทนคนอื่น

นั่นไม่ใช่พฤติกรรมธรรมชาติของพวกเขาเลย แต่ที่ยอมน่ะเพราะอยากให้คนที่อยู่ด้วยมีความสุขขึ้น

เขายอมปล่อยวางตัวเองลงและเปิดใจมองความรู้สึกของคนอื่น

ไม่มีความสมบูรณ์แบบอยู่จริงบนโลกใบนี้ เหมือนที่ไม่มีใครหรอกที่จะแสนดีในทุกเรื่อง

แต่นี่แหละคือความพิเศษ ^^

เพราะยังมีใครบางคนที่ยอมรับเราได้ แม้จะรู้เต็มหัวใจว่าเราน่ะไม่สมบูรณ์แบบ ❤️❤️