“ปล่อยวางและลองเปิดใจ”
แอดได้อ่านหนังสือเรื่อง “บุคลิกภาพเชิงบวก” ที่แปลจากงานเขียนของ Florence Littauer มาค่ะ อ่านจบแล้วรู้สึกว่าการรู้จักตัวเองเป็นสิ่งที่ยากที่สุดเลย ดังนั้นการจะไปบอกว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้นคนนี้เป็นอย่างนี้เลยเป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่าหลายเท่า เพราะการจัดคนให้ลงล็อคตามประเภทไม่สามารถใช้ได้ในชีวิตจริง เพราะไม่มีใครหรอกที่จะเหมือนกันทุกอย่างบนโลกใบนี้
ถึงคนเราจะมีบุคลิกภาพเฉพาะตัวตั้งแต่เกิดแต่สิ่งสำคัญคือเราเติบโตมากับใครและกลายเป็นคนแบบไหนต่างหาก ไม่ว่าจะเป็นคนเจ้าระเบียบ คนร่าเริง คนไม่ยอมใคร หรือแม้กระทั่งคนอะไรก็ได้ บุคลิกทั้ง 4 แบบนี้เป็นเพียงสิ่งที่เราต้องทำความเข้าใจเพื่อจัดการกับอารมณ์ข้างในให้ชัดเจน
เราต้องสามารถจัดการอารมณ์ตัวเองได้…เพราะในชีวิตจริงคงไม่ใครสามารถเข้าไปจัดการอารมณ์คนอื่น เราทำได้แค่เข้าใจในความเป็นเขา ไม่แปลก..ถ้าใครจะคิดไม่เหมือนเรา
ความสบายใจเมื่ออยู่กับใครบางคนไม่ใช่แค่เพราะบุคลิกเข้ากันได้ แต่เพราะนิสัยใจคอข้างในของคนๆ นั้น ตัวเราเองก็เช่นเดียวกัน..ถึงจะรู้ข้อดีข้อเสียของตัวเองแต่ถ้าไม่เคยนำมาปรับใช้ รอให้คนอื่นมาเข้าใจว่า “เราเป็นของเราแบบนี้” ถ้าเป็นอย่างนั้นคงต้องรอต่อไปเพราะใครๆ ก็อยากได้ความเข้าใจเหมือนๆ กัน
คนที่คบกันได้ยาวนานเพราะการปรับตัว เข้าใจและให้อภัย เราคงเคยเห็นคนไม่ยอมใครยอมลงให้กับคนบางคน คนเจ้าระเบียบที่ยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ คนอะไรก็ได้ที่ยอมหน้าดำคร่ำเครียดทำงาน และคนร่าเริงที่ยอมเป็นทุกข์แทนคนอื่น สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่พฤติกรรมธรรมชาติของพวกเขาเลย แต่ที่ยอมเพราะอยากให้คนที่เค้าอยู่ด้วยมีความสุข
เขายอมปล่อยวางตัวเองลงและเปิดใจมองความรู้สึกของคนอื่น ^^
เพราะไม่มีความสมบูรณ์แบบอยู่จริงบนโลกใบนี้ เหมือนที่ไม่มีใครหรอกที่จะแสนดีไปซะทุกเรื่อง แต่นี่แหละคือความพิเศษ..เพราะยังมีใครบางคนที่ยอมรับเราได้ แม้จะรู้เต็มหัวใจว่าเราน่ะไม่สมบูรณ์แบบ ^^
©2020 สนามอ่านเล่น All rights reserved.
